kielbasa-krakowski wrote:I jeszcze warto dodać, że polakożerca, arcybydle i świnia orwellowska.
Że świnia orwellowska, pisałem wcześniej.
Faktycznie o arcybydlęciu zapomniałem, ale to oczywiste, gdy mowa o wrogu #1 Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego.
Ja raczej skupiłbym się na wirtualnym ojcu Michała Feliksa - Bonawenturze Winnickim.
Ten działacz Komunistycznej Partii Scholandii Północnej (dzisiejszy powiat Wielkie Oczy) dążył do oderwania ziem południowosarmackich od Księstwa Sarmacji, pełniąc de facto rolę agentury rządu szkolińskiego w dwudziestoleciu międzymikrowojennym. Następnie w czasie okupacji scholandzko-niemieckiej, związał się z partyzantką patriotyczną tow. Wandy. W tym samym czasie współpracował z Arminopo, donosząc na towarzyszy broni. To dzięki niemu ujęto a następnie stracono bojownika o wolność kapitana Misio.
Po wojnie, działał w Departamencie Prasy Sarmackiej Republiki Socjalistycznej, załatwiając swojemu synowi pierwsze synekury, między innymi pracę w tygodniku Prosto i Krytyce Pornograficznej. Po wykryciu nadużyć finansowych emigrował w 1949 do Grodziska, gdzie ukończył przyspieszony kurs prawa karnego w roku 1950. W czasie działań zbrojnych z 1956 roku oficer polityczny w wojskach Mikołaja Mikołaja. W latach 1956-58 sędzia w procesach politycznych bojowników wandejskich. Skazał m.in. Krystynę Buchner.
W 1958 roku, z polecenia Mikołaja Mikołaja przeprowadził się do Warszawy, na fali odwilży gomułkowskiej, w ramach tajnego porozumienia sarmackich rządów monarchofaszystowskich z KPZR, mającego na celu osłabienie ruchu państw niezaangażowanych. Pracownik Departamentu Propagandy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, scenarzysta propagandowych filmów wymierzonych w sojusz jugosłowiańsko-wandejski oraz chińsko-albańsko-zongijski. Od 1962 prezes Spółdzielni Mieszkaniowej Świat Młodych w Ciechocinku. W 1968 roku udał się na emigrację do Izreala.
Za zgromadzone pieniądze zakłada w Tel Awiwie restaurację, w której poświęca się swojej nowoodkrytej pasji gotowaniu.
W roku 1972 przeprowadza się do Kampali. W latach 1973-1978 kucharz prezydenta Republiki Ugandy.
Od 1978 mieszka w Nowym Jorku, gdzie publikuje antysarmackie paszwile, przypisując zbrodnię morvańską antycelotowsko nastawionej tubylczej ludności sarmackiej.
Umiera w 1981 roku, na skutek powikłań po przebytej wściekliznie macicy.
