TK U 17/01/29 | Wykładnia - zarząd RM nad PS

[Cudzoziemiec 1]

Wasza Książęca Mość,
Wysoki Trybunale,

na podstawie art. 22. § 1. pkt 3 k.p.s. wnoszę o wykładnię obowiązujących w Księstwie Sarmacji przepisów.

Zarządzenie w sprawie organizacji Rady Ministrów w sposób nie pozostawiający wątpliwości umiejscawia zarząd na Parkiem Stołecznym w kompetencjach Rady Ministrów, tu konkretnie Kanclerza i ewentualnych powołanych do Parku dedykowanych pracowników Korpusu Administracji Rządowej (dalej KAR). Jednocześnie Rozporządzenie Ministra ds. Wewnętrznych w sprawie organizacji Korpusu Administracji Rządowej umiejscawia Park Stołeczny jako jedną z instytucji wchodzących w skład KAR.

Zarząd ten wynosi Rada Ministrów z nałożonego na nią, Konstytucją Księstwa Sarmacji, władztwa w zakresie spraw wewnętrznych, oraz innych działów, które nie są zastrzeżone dla innych organów władzy, a także kieruje administracją rządową. Mówi o tym jej art. 24 ust. 1 i ust. 2. "(1) Rada Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną Księstwa Sarmacji. Do jej kompetencji należą sprawy niezastrzeżone dla innych organów władzy publicznej. (2) Rada Ministrów kieruje administracją rządową."

Jednocześnie należy zauważyć, że żaden inny akt prawny Księstwa Sarmacji nie porusza kwestii organizacji Parku Stołecznego, zarządu nad nim, sposobów funkcjonowania.

Natomiast, istnieją przepisy ustawy o prefektach, które w art. 7 tejże przyznają Prefektom uprawnienia porządkowe. I na te przepisy niejednokrotnie prefekci powoływali się dokonując takich czynności w Parku Stołecznym (ukrycie artykułu, itd.).

W tym miejscu pojawia się pytanie w zakresie składanego wniosku: czy Kanclerz jako osoba sprawująca zarząd nad Parkiem Stołecznym może w ramach tego zarządu dokonywać również czynności takich jak ukrywanie artykułów? Powszechna definicja słowa "zarząd" odnosi się do kierowania podporządkowanych zarządcy jednostek. O ile istnieje kilka definicji zarządzania należy wskazać, że dotykają one takich elementów jak: działanie kierownicze, obejmujące następujące sekwencje postępowania: planowanie, organizowanie, decydowanie, motywowanie i kontrolowanie wykorzystywanych z zamiarem osiągnięcia celów organizacji; działanie polegające na dysponowaniu zasobami; itd. Oczywiście nie jest to miejsce ni czas do toczenia rozległej debaty na temat poziomów zarządzania, na potrzeby życia w Księstwie Sarmacji przyjąć należy maksymalnie szeroki zakres, jak i jednocześnie niezbyt rozbudowany pionowo.

W kontekście obecnej praktyki Księstwa Sarmacji i Prefektury zarządca Parku Stołecznego powstrzymuje się od działań, które winny znajdować się w jego kompetencji, ale też jak wyżej, nie zostały one nigdzie doprecyzowane. Czy wobec tego można uznać, że niezależnie od czynności porządkowych podejmowanych przez prefektów, zarządca danej instytucji/tu agencji prasowej, ma prawo nieodpowiednie treści w jej publikowane odpowiednio moderować poprzez ukrywanie ich z feedu na głównej stronie Księstwa Sarmacji?

Zwracam się zatem o powszechnie obowiązującą wykładnię art. 24 Konstytucji Księstwa Sarmacji w połączeniu z art. 8 Zarządzenia Kanclerza o organizacji Rady Ministrów i art. 1 Rozporządzenia Ministra ds. Wewnętrznych
w sprawie organizacji Korpusu Administracji Rządowej w zakresie takim, który określi zakres zarządu nad sprawowanymi przez Radę Ministrów zarządami nad instytucjami wchodzącymi w skład KAR.

[KJAF]

Eldorat, 29 stycznia 2017 roku

Z A R Z Ą D Z E N I E

Na podstawie art. 19, w związku z art. 20; 21 oraz 24 Ustawy Sejmu nr 293 — Kodeks postępowania sądowego z dnia 8 sierpnia 2016 roku (Dz. P. poz. 8765, tekst jedn.) zarządzam, co następuje:

1. Na wniosek Kanclerza Roberta Janusza von Thorn z dnia 29 stycznia 2017 roku, wszcząć postępowanie w sprawie określonej w w/w wniosku;
2. Nadać sprawie następujący numer postępowania sądowego: TK U 17/01/29;
3. Wyznaczyć do składu orzekającego: ATK Wojciecha Hergemona, ATK Paviela von Thorh-Brońka oraz siebie;
4. Wyznaczyć siebie na Przewodniczącego Składu Orzekającego.

P O U C Z E N I E

Inicjator złożył wniosek powołując się na art. 22. § 1. pkt 3 Kodeksu postępowania sądowego, który niestety nie istnieje. Trybunał postanawia jednak przyjąć wniosek, domyślając się, że chodziło zapewne o art. 22 § 3 pkt 3, a przytoczona przez inicjatora nieistniejąca podstawa prawna jest zapewne wynikiem ewidentnej pomyłki.

MARSZAŁEK TRYBUNAŁU KORONNEGO

/—/ Konrad J. Arped-Friedman

[KJAF]

Niniejszym informuję, że na podstawie art. 108 § 1 Kodeksu postępowania sądowego, podmioty uprawnione do przystąpienia do sprawy, mogą zgłaszać taką chęć w niniejszym wątku. Termin zgłaszania wniosków o przystąpienie do sprawy, stosownie do podanego przepisu, kończy się z dniem 1 lutego 2017 roku.

Lista podmiotów uprawnionych do przystąpienia do sprawy wymieniona jest w art. 22 § 3 kps:

§ 3. Sąd rozpoznaje i rozstrzyga sprawę ustrojową na wniosek:

1) Księcia;
2) Marszałka Sejmu;
3) Kanclerza;
4) przewodniczącego sądu;
5) sprawującego organ reprezentujący prowincję, a jeżeli organ ten jest kolegialny, jego przewodniczącego;
6) przedstawiciela grupy posłów w liczbie stanowiącej jedną trzecią liczby posłów;
7) przedstawiciela grupy obywateli w liczbie stanowiącej jedną dziesiątą liczby obywateli lub jedną dziesiątą głosujących w ostatnich wyborach do Sejmu;
8) przewodniczącego składu, w jakim sąd rozpoznaje i rozstrzyga sprawę, w przypadku, o którym mowa w art. 53.

Przedstawiciele grup o których mowa wyżej, obowiązani są do złożenia oświadczenia dotyczącego posiadania przez nich odpowiednich pełnomocnictw. Należy to zrobić w Biurze Obsługi Interesantów.

Przystępujący do sprawy staje się z punktu widzenia prawa uczestnikiem zainteresowanym sprawy.
Zgłoszenia do udziału w rozprawie po upłynięciu podanego terminu, będą nieskuteczne z mocy prawa.

Ponadto przypominam, że naruszenia powagi, spokoju lub porządku czynności urzędowych mogą być karane więzieniem do 2 tygodni lub grzywną do 100 tysięcy libertów, lub oboma tymi karami łącznie, stosownie do przepisów art. 125 Kodeksu postępowania sądowego.

PRZEWODNICZĄCY SKŁADU ORZEKAJĄCEGO

/—/ Konrad J. Arped-Friedman

[KJAF]

Otwieram rozprawę

W związku z tym, że do rozprawy nie przystąpił żaden nowy podmiot do tego uprawniony, natomiast jedynym uczestnikiem zainteresowanym pozostał inicjator, przepisy dotyczące zajęcia pierwszego stanowiska nie mają zastosowania. Wobec tego, przystępujemy do kolejnego etapu rozprawy.

Na podstawie art. 42 Kodeksu postępowania sądowego zezwalam stronie zainteresowanej na dalsze zajmowanie stanowiska w sprawie, w terminie upływającym z dniem 3 lutego br. tj. w ciągu 1 dnia.

PRZEWODNICZĄCY SKŁADU ORZEKAJĄCEGO

/—/ Konrad J. Arped-Friedman

[KJAF]

Zamykam rozprawę

W związku z brakiem nowych stanowisk ze strony inicjatora oraz jednoczesnym brakiem pytań ze strony SO, rozprawa zostaje zamknięta.

Wyrok zostanie wydany po niejawnej naradzie Składu Orzekającego.

PRZEWODNICZĄCY SKŁADU ORZEKAJĄCEGO

/—/ Konrad J. Arped-Friedman

[KJAF]

9 lutego 2017 roku
Eldorat

Trybunał Koronny w składzie:

• MTK Konrad Jakub Arped-Friedman, przewodniczący;
• ATK Wojciech Hergemon;
• ATK Paviel von Thorn-Broniek;

rozpoznawszy, na wniosek Kanclerza Sarmacji Roberta Janusza von Thorh z dnia 29 stycznia 2017 roku sprawę ustrojową o sygnaturze TK U 17/01/29, dotyczącą wykładni art. 24 Konstytucji, art. 8 Zarządzenia Kanclerza z dnia 5 grudnia 2016 roku w sprawie organizacji Rady Ministrów (Dz. P. poz. 9062) oraz art. 1 Rozporządzenia Ministra ds. Wewnętrznych z dnia 27 października 2016 roku w sprawie organizacji Korpusu Administracji Rządowej (Dz. P. poz. 8978), dotyczących zarządu Rady Ministrów nad podległymi im organami rządowymi w zakresie dokonywania czynności porządkowych przez Kanclerza względem tychże organów, zwłaszcza niektórych czynności do jakich uprawniona jest Prefektura,

Na podstawie art. 2 ust. 2 oraz art. 24 ust. 1 Konstytucji, Kanclerz nie jest uprawniony do przeprowadzania czynności porządkowych zastrzeżonych dla innych organów państwowych, w tym dla Prefektury, względem podległych jemu — bezpośrednio lub poprzez Radę Ministrów — jednostek bądź instytucji.

Zgodnie z porządkiem prawnym, organy państwowe działają na podstawie i w granicach prawa. Innymi słowy — mogą wykonywać tylko te czynności, które zostały im wprost powierzone prawem (mogą robić tylko to, na co im pozwala prawo). W stosunku do obywateli, zasada ta jest przeciwna — wszystko to, co nie jest prawem zabronione, uznaje się za dozwolone.

Z tej zasady wynikają dwie zależności.

Po pierwsze, rozpatrując przykład z wniosku inicjalnego, dotyczący wolności wypowiedzi w prasie, na podstawie Konstytucji, obywatel ma domyślnie prawo do swobodnego wyrażania swojej opinii i zdania na łamach prasy. W związku z tym, może pisać na każdy możliwy temat, w formie i w sposobie, jaki uzna za właściwy (art. 1 ust. 1 Konstytucji).

Jednocześnie, jak przedstawiono w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 2 ust. 2 Konstytucji (pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie), ustawodawca postanowił o określeniu dozwolonych ram wypowiedzi i zasad w jaki mogą być one konstruowane. Zasady te wymienione są głównie w Kodeksie sprawiedliwości.

Po drugie, zgodnie z przywołaną zasadą legalizmu, określono jednocześnie organ państwowy, który jest uprawniony do reakcji w przypadku naruszenia przepisów. W pierwszej kolejności, jeżeli mowa o takich działaniach jak ukrycie artykułów bądź ingerencja w treść wypowiedzi, do działań takich przewidziana jest Prefektura.

Inne organy państwowe, jeżeli wprost nie mają upoważnienia i nie zostały oddelegowane do ich wykonywania — mając cały czas na uwadze przytoczoną zasadę — nie mogą podejmować określonych czynności.

Zasada domniemania kompetencji, na podstawie której Rada Ministrów wykonuje wszystkie te obowiązki władzy państwowej, które nie są zastrzeżone dla innych organów, ma co prawda zastosowanie w tym przypadku, jednak wynikają z niej zupełnie inne wnioski niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Poprzez "zastrzeżenie" tychże obowiązków, rozumie się bezpośrednie stwierdzenie ustawy iż dany organ wykonuje pewne czynności. Jeżeli zostały w ten sposób takie obowiązki określone, to żaden inny organ nie może ich wykonywać, jeżeli nie posiada podobnego upoważnienia — w ten sposób są one dla niego zastrzeżone.

W tym akurat przypadku, uprawnienia do ingerencji w wypowiedzi obywatel są zastrzeżone właśnie dla Prefektury. Jeżeli więc Kanclerz lub Rada Ministrów wprost nie otrzymali delegacji ustawowej do wykonywania podobnych czynności, to zgodnie z prawem, nie mogą korzystać z uprawnień i kompetencji Prefektury.

Upoważnienia takiego nie dają również obecnie — ani nie mogą dać w przyszłości — zarządzenia, rozporządzenia bądź inne akty wykonawcze wydane przez Radę Ministrów bądź jej członków. Zgodnie z art. 2 ust. 1 Konstytucji (prawo Księstwa Sarmacji stanowią, w hierarchii ważności: Konstytucja, ratyfikowane umowy międzynarodowe, ustawy, rozporządzenia, prawo samorządów terytorialnych na ich obszarze oraz normy prawa zwyczajowego), akty o których mowa, muszą stać w zgodności z aktami wyższego rzędu, w tym przypadku ustawami i Konstytucją, tym bardziej, że są to jedynie akty wykonawcze tj. służące wykonaniu określonych zadań, przewidzianych przez ustawy i Konstytucję, a nie zmieniające jej postanowienia lub kształtujące nową rzeczywistość prawną.

Wobec wszystkiego powyższego, można w skrócie przedstawić tę sytuację w ten sposób, że domyślnie obywatel ma pełną swobodę do wyrażania swoich wypowiedzi, jednocześnie wyjątki od tej zasady przewiduje ustawa. Określa ona jednocześnie organ, który ma stać na straży tychże zasad i dopuszcza ingerencję tegoż organu w wypowiedź obywatela, jeżeli nie spełniła ona zasad wymienionych głównie w Kodeksie sprawiedliwości. Tym organem jest Prefektura. Natomiast wobec braku podobnych upoważnień ustawowych dla innych organów, nie mogą one korzystać z tych samych uprawnień.

Aby móc korzystać z pewnych narzędzi bądź wolności, potrzebne jest spełnienie kilku warunków. Jest to zadanie władzy państwowej — jako całości. Porządek prawny reguluje natomiast to, które organy są właściwe do czynności mających na celu spełnienie tych warunków. I tak władza ustawodawcza ma za zadanie określanie zasad korzystania z tych możliwości, Prefektura stoi na straży przestrzegania tych zasad, razem z Trybunałem Koronnym, który ostatecznie rozsądza w tych kwestiach, natomiast władza wykonawcza — Rada Ministrów, Książę, Naczelna Izba Architektury — w tym akurat przypadku, dbają o techniczną możliwość korzystania z tychże praw Przy czym dla wszystkich tych rzeczy, które nie zostały wymienione, a które również wchodzą w zakres umożliwiania korzystania z pewnych możliwości, zgodnie z zasadą domniemania kompetencji, uprawnienia ma Rada Ministrów. Jednakże kwestie stania na straży przestrzegania prawa bądź estetyki w wypowiedzi, są przeznaczone Prefekturze i w określonych przypadkach Trybunałowi Koronnemu.

Warto jednak zauważyć, że na podstawie art. 7 ust. 4 Ustawy o prefektach, W przypadkach niecierpiących zwłoki, w przypadku uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, usunięcia istotnych elementów unikalnej wypowiedzi może dokonać każdy funkcjonariusz publiczny posiadający taką możliwość, niezwłocznie zawiadamiając Prefekta Generalnego. W przypadku uznania podjętych czynności za bezzasadne, Prefekt Generalny przywraca stan poprzedni.

Jest to jedyna dopuszczalna sytuacja, w której Rada Ministrów bądź Kanclerz (oraz oczywiście inne wymienione w przytoczonym przepisie organy), posiadają delegację ustawową do wykonywania niektórych czynności zastrzeżonych dla Prefektury.

Trzeba jednak zaznaczyć, że nie daje to upoważnienia do korzystania z tych uprawnień w większości przypadków, kiedy nie doszło do rażących przypadków naruszenia prawa, zwłaszcza realnego. Trybunał uczula na stosowanie tego przepisu, z uwagi na ostatnie przypadki nadużycia wspomnianego prawa.

Ponad to wszystko, Trybunał nie może się wypowiedzieć w kwestii ogólnych zasad sprawowania zarządu przez Radę Ministrów nad podlegającymi im instytucjami lub organami, gdyż jest to pytanie zbyt ogólne i wykładnia abstrakcyjna przepisów jest w tym przypadku niemożliwa.

Wobec tego, jedyną kwestią jaka mogła być rozpatrzona przez Trybunał, jest sama główna część wniosku inicjalnego, to jest możliwość ingerencji w wypowiedzi obywatela przez organy inne niż Prefektura.

Mając na uwadze wszystko powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Zgodnie z art. 111 Kodeksu postępowania sądowego, od wyroku sądu nie przysługuje apelacja.

/—/ Konrad Jakub bnt. Arped-Friedman
/—/ Wojciech kaw. Hergemon
/—/ Paviel mar. von Thorn-Broniek