[TK U 18/02/28] Ustalenie powszechnej wykładni

[Cudzoziemiec 1]

Eldorat, 20 lutego 2018 r.

PRZEŚWIETNY MARSZAŁEK
TRYBUNAŁU KORONNEGO

Roland hrabia Heach-Romański

Prześwietny Panie Marszałku.

W N I O S E K:
Na podstawie art. 11. § 3. pkt. 1. Ustawy Sejmu nr 317 Kodeks postępowania przed Trybunałem Koronnym z dnia 4 lutego 2017 r. (t.j. DP poz. 9186) zwracam się do Pana Marszałka i Wysokiego Trybunału z wnioskiem o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni prawa (sprawa ustrojowa) i określenie w jej wyniku właściwej interpretacji przepisów Konstytucji Księstwa Sarmacji w zakresie procedury wydawania rozporządzeń przez Kanclerza, ministrów i inne organy określone ustawą, jak również wydawanych przez Księcia Sarmacji.

Wnioskodawca: Książę Robert Fryderyk, A0062
Przepisy będące przedmiotem sprawy:

• art. 9. ust. 6. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 19. ust. 2. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 19. ust. 3. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 30. ust. 1. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 30. ust. 2. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)

Jednocześnie zwracam się do Pana Marszałka o wszęcie postępowania kontrolnego organu — Kanclerza Sarmacji, w szczególności w związku z wydaniem wadliwego aktu prawnego i, w przypadku stwierdzenia niezgodności procedury w jego wydaniu, o aktu tego uchylenie.

U Z A S A D N I E N I E:
W dniu 8 lutego 2018 r. Kanclerz Konrad J. v-hr. Arped-Friedman wydał, i opublikował bez uprzedniego zatwierdzenia aktu przez Sejm Księstwa Sarmacji, Rozporządzenie Kanclerza w sprawie organizacji Korpusu Administracji Rządowej (Dz. P. poz. 9875). Jest to, w naszym przekonaniu, działanie bezprawne a wydany wadliwie akt prawny nie ma mocy prawnej.

Konstytucja Księstwa Sarmacji dana w Grodzisku dnia 24 stycznia 2011 r. (t. j. Dz. P. poz. 8360), zwana dalej Konstytucją, upoważnia Kanclerza (oraz ministrów i organy określone ustawą) do wydawania rozporządzeń na podstawie upoważnień zawartych w ustawie. To niepodlegająca wątpliwościom sentencja przepisu zawartego w art. 30. ust. 2. Konstytucji. Wzmiankowane rozporządzenie zostało wydane na podstawie ustawowego upoważnienia zawartego w art. 2. ust. 3. Ustawy Sejmu nr 302 o przeniesieniu instytucji pod zarządz Rady Ministrów danej dnia 15 października 2016 roku (Dz. P. poz. 8995).

Oprócz upoważnienia do wydawania rozporządzeń przez Kanclerza, ministrów i inne ustawowo określone organy Konstytucja daje prawo do wydawania rozporządzeń Księciu (art. 9. ust. 6. Konstytucji "Książę wydaje rozporządzenia na podstawie upoważnień zawartych w ustawach.") oraz Radzie Ministrów (art. 30. ust. 1. Konstytucji "Rada Ministrów wydaje rozporządzenia."). Dodatkowo należy przy tym zauważyć, iż rozporządzenia wydawane przez Księcia muszą być wydawane na podstawie upoważnień ustawowych, zaś rozporządzenia wydawane przez Radę Ministrów mogą być samoistne. W przypadku rozporządzeń wydawanych przez Księcia poprzez art. 19. ust. 3. ("Jeżeli ustawa tak stanowi, wydane na jej podstawie i w granicach zawartego w niej upoważnienia rozporządzenie Księcia nie podlega zatwierdzeniu przez Sejm.") Konstytucja umożliwia zaistnieje sytuacji, w której rozporządzenia Księcia nie będą podlegały wymogowi zatwierdzania przez Sejm (o którym mówi art. 19. ust. 2. Konstytucji).

Wzmiankowany w poprzednim akapicie art. 19. ust. 2. Konstytucji wyraźnie stanowi, iż "Sejm przyjmuje uchwały, w tym o wyrażeniu zgody na zawarcie albo wypowiedzenie umowy międzynarodowej, o zatwierdzeniu rozporządzenia i o uchyleniu rozporządzenia w sprawie ogłoszenia stanu wyjątkowego, zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania, chyba że szczególny przepis Konstytucji albo ustawy przewiduje inny tryb." (wytłuszczenie własne — RF).

Na gruncie obowiązujących zatem w Księstwie Sarmacji przepisów należy dojść do wniosku, iż każde rozporządzenie musi być zatwierdzone przez Sejm, ale z kolei w określonych okolicznościach rozporządzenie wydane przez Księcia może nie wymagać takiego zatwierdzenia. Analizując treść przepisu art. 19. ust. 2. Konstytucji, stosując wykładnię literalną, należy zwrócić uwagę na konstrukcję przepisu, którą można rozpisać następująco:
Sejm przyjmuje uchwały, w tym:

1. o wyrażeniu zgody na zawarcie albo wypowiedzenie umowy międzynarodowej,
2. o zatwierdzeniu rozporządzenia i
3. o uchyleniu rozporządzenia w sprawie ogłoszenia stanu wyjątkowego

zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania, chyba że szczególny przepis Konstytucji albo ustawy przewiduje inny tryb.
Jest to zgodne z zasadami języka polskiego, logiczne i spójne. Przyjęcie odmiennej interpretacji, w której ust. 2 i 3 stanowią wspólny ustęp nie ma nic wspólnego z logiką i zrozumiałym przepisem prawnym.

Jest to także interpretacja spójna z wykładnią celowościową, w myśl której konstrukcja przepisu wprowadza kontrolę sejmową względem aktów wykonawczych każdej władzy (administracji rządowej czy Księcia). Dopiero ustęp następny wprowadza określony i czytelny wyjątek od takiego zatwierdzenia (wzmiankowany już przepis art. 19 ust. 3. Konstytucji).

Wobec tego wnoszę jak w petitum.

Z wyrazami szacunku
(—) Robert Fryderyk

[Cudzoziemiec 1]

KSIĄŻĘ SARMACJI Robert Fryderyk

Eldorat, 28 kutego 2018 roku

Z A R Z Ą D Z E N I E

Na podstawie art. 32f Konstytucji Księstwa Sarmacji z dnia 24 stycznia 2011 r. (Dz. P. poz. 8360, z póź. zm.), w związku z art. 31 ust. 1 tejże, a także na podstawie art. 10 §1 oraz art. 12 §1 Ustawy Sejmu nr 317 z dnia 4 lutego 2017 r. - Kodeks postępowania przed Trybunałem Koronnym (Dz. P. poz. 9186, z póź. zm.)

zarządzam:

1. na wniosek JKM Roberta Fryderyka, złożony dnia 20 lutego 2018 roku, o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni prawa oraz o kontrolę wydanego przez Kanclerza rozporządzenia, wszczynam postępowanie w przedmiocie rozpoznania w/w wniosku;
2. nadaję sprawie następujący numer postępowania sądowego: TK U 18/02/28 — w sprawie ustrojowej;
3. nadaję sprawie następujący numer postępowania sądowego: TK K 18/02/28 — w sprawie kontrolnej;
4. do rozpoznania sprawy TK U 18/02/28 wyznaczam: ATK Vanderleia Boubouline-à-la-Triste, ATK Ignacego Urbana de Ruth oraz ATK Markusa Arpeda;
5. na Przewodniczącego Składu Orzekającego w sprawie TK U 18/02/28 wyznaczam: ATK Ignacego Urbana de Ruth;
6. do rozpoznania sprawy TK K 18/02/28 wyznaczam: ATK Markusa Arpeda oraz ATK Defloriusza Dymana Wandera;
7. na Przewodniczącego Składu Orzekającego w sprawie TK K 18/02/28 wyznaczam: ATK Defloriusza Dymana Wandera;

Książę Sarmacji

[KJAF]

Wysoki Trybunale,

niniejsza sprawa jest tożsama ze sprawą kontrolną dotyczącą wydanego przeze mnie rozporządzenia. Co prawda formalnie nie otworzono tutaj postępowania, jednak żeby nieco ułatwić wszystko i płynnie przeprowadzić, deklaruję przystąpienie do niniejszej rozprawy. Jako pierwsze stanowisko proszę uznać takie samo stanowisko w rozprawie TK K 18/02/28. Nic więcej nie mam do dodania na ten moment. W razie czego, proszę więc nie krępować się przejść od razu do kolejnych etapów postępowania.

[Cudzoziemiec 1]

Eldorat, 05 marca 2018 roku

P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 32f Konstytucji Księstwa Sarmacji z dnia 24 stycznia 2011 r. (Dz. P. poz. 8360, z póź. zm.), w związku z art. 31 ust. 1 tejże, w związku z art. 43. § 1. ust. 4 Ustawa Sejmu nr 317 — Kodeks postępowania przed Trybunałem Koronnym z dnia 4 lutego 2017 r. (Dz.P. poz. 9186, tekst jedn.), na wniosek złożony przez ATK Ignacego Urbana de Ruth, postanawiam o zmianie składu orzekającego w sprawie w taki sposób, że odwołuję z funkcji Przewodniczącego Składu Orzekającego ATK Ignacego Urbana de Ruth, a wyznaczam na Przewodniczącego Składu Orzekającego ATK Vanderleia Boubouline-à-la-Triste.

U Z A S A D N I E N I E

Zmiany dokonuje się na wniosek ATK Ignacego Urbana de Ruth.

P O U C Z E N I E

Na powyższe postanowienie uczestnikom zainteresowanym i członkom składu orzekającego w sprawie przysługuje zażalenie do Trybunału Koronnego w zawitym terminie dwóch dni od dnia wydania postanowienia.

(―) Robert Fryderyk

[VAT]

Otwieram rozprawę.

Informuję, że wypełniając obowiązek nałożony na Przewodniczącego przez art. 7 § 1 KppTK, zamieściłem stosowne ogłoszenie w przeznaczonym do tego wątku na forum centralnym.

Informuję, że za pierwsze stanowisko w sprawie wnioskodawcy uznaję uzasadnienie jego wniosku inicjalnego. Jednocześnie, jeśli wnioskodawca chciałby je uzupełnić - wyrażam na to zgodę.

[VAT]

Zamykam rozprawę. Orzeczenie zostanie wydane niezwłocznie po naradzie składu orzekającego.

[VAT]

Sygn. akt: TK U 18/02/28

Trybunał Koronny w składzie:

• MTK Vanderlei Bouboulina-à-la-Triste – Przewodniczący
• ATK Markus Arped
• ATK Ignacy Urban de Ruth

rozpoznawszy na wniosek Jego Książęcej Mości Roberta Fryderyka (A0062) sprawę o dokonanie wykładni:

• art. 9. ust. 6. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 19. ust. 2. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 19. ust. 3. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 30. ust. 1. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)
• art. 30. ust. 2. Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. (t.j. DP poz. 8360 z późn. zm.)

w zakresie procedury wydawania rozporządzeń przez Kanclerza, ministrów i inne organy określone ustawą, w tym również rozporządzeń wydawanych przez Księcia Sarmacji

Na mocy obecnie obowiązujących przepisów, tj.: art. 9 ust. 6; art. 19 ust. 2 i 3; art. 30 ust. 1 i 2 Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r., każde rozporządzenie wydawane przez uprawnione do tego organy - z wyjątkiem rozporządzeń Księcia Sarmacji, o których mowa w art. 19 ust. 3 Konstytucji - dla swej ważności wymaga zatwierdzenia przez Sejm.

Pismem z dnia 20 lutego 2018 r. Książę Sarmacji Robert Fryderyk (A0062) zwrócił się do Trybunału Koronnego z wnioskiem o dokonanie wykładni przepisów art. 9 ust. 6; art. 19 ust. 2 i 3; art. 30 ust. 1 i 2 Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r. w zakresie obecnie obowiązującej w Księstwie Sarmacji procedury wydawania rozporządzeń przez uprawnione do tego organy, w tym, rozstrzygnięcia przez Trybunał, czy rozporządzenia te wymagają uprzedniego zatwierdzenia przez Sejm.

Nie wdając się w szczegółowe przytoczenie stanowiska wyrażonego przez JKM Roberta Fryderyka we wniosku inicjalnym (jego uzasadnienie jest bowiem ogólnodostępne), w ocenie wnioskodawcy, w obecnie obowiązującym systemie prawnym ogólną regułą jest, iż wszystkie rozporządzenia wydawane przez uprawnione organy, w tym: Księcia, Radę Ministrów, Kanclerza i ministrów, wymagają zatwierdzenia przez Sejm. Jedyny wyjątek od tej zasady określony został w art. 19 ust. 3 Konstytucji. Zgodnie z nim, w przypadkach określonych w ustawie, wydane na jej podstawie i w granicach zawartego w niej upoważnienia rozporządzenie Księcia nie podlega zatwierdzeniu przez Sejm.

W odpowiedzi na wyżej wskazane stanowisko, Kanclerz Księstwa Sarmacji, Konrad Jakub Arped-Friedman, stwierdził, iż analiza obecnie obowiązujących przepisów przytoczonych we wniosku inicjalnym Księcia powinna prowadzić do wniosku, że – co do zasady - żadne rozporządzenie, z wyjątkiem rozporządzeń dotyczących wprowadzenia stanu wyjątkowego, nie wymaga zatwierdzenia przez Sejm. Jednocześnie, w ocenie Kanclerza, art. 19 ust. 3 Konstytucji można interpretować w ten sposób, iż przepis ten wprowadza szczególną (obostrzoną) procedurę mającą zastosowanie do rozporządzeń wydawanych przez Księcia, wprowadzając wymóg zatwierdzania ich przez Sejm, z wyjątkiem sytuacji, gdy ustawa, na której podstawie wydawane jest rozporządzenie, jasno określa, iż zatwierdzenie nie jest wymagane.

Mając na uwadze wyżej przedstawiony stan faktyczny, Trybunał stwierdził co następuje:

Trybunał nie ma wątpliwości, że interpretacja przepisów: art. 9 ust. 6; art. 19 ust. 2 i 3; art. 30 ust. 1 i 2 Konstytucji Księstwa Sarmacji z 24 stycznia 2011 r., zaproponowana przez wnioskodawcę we wniosku inicjalnym jest prawidłowa, a tym samym, że na gruncie obecnie obowiązujących w Księstwie Sarmacji norm prawnych, każde rozporządzenie wydawane przez uprawnione ograny, z wyjątkiem rozporządzeń Księcia, o których mowa w art. 19 ust. 3 Konstytucji, wymaga dla swej ważności zatwierdzenia przez Sejm.

W ocenie Trybunału za taką interpretacją przepisów przemawia zarówno obowiązująca w tym zakresie praktyka (która na mocy art. 2 ust. 1 in fine Konstytycji może stać się w pewnych sytuacjach wiążącą dla Trybunału normą interpretacyjną) jak i wykładania historyczna, systemowa i celowościowa przepisów podlegających interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W szczególności, Trybunał nie miał wątpliwości, iż celem ustawodawcy było to, by wszystkie rozporządzenia, jako akty niższego rzędu w stosunku do ustaw i ratyfikowanych umów międzynarodowych, wymagały dodatkowej kontroli w postaci zatwierdzenia ich przez Sejm, co - jak należy podejrzewać – miało sprzyjać spójności tworzonego prawa i eliminować ewentualne sprzeczności między aktami niższego i wyższego rzędu (w tym zapobiegać niezgodnościom rozporządzeń z aktami nadrzędnymi).

Pomocna dla Trybunału, w kontekście badania zamiaru ustawodawcy, była analiza art. 19 Konstytucji w poprzednim, obowiązującym do 6 lipca 2016 r., brzmieniu. Zgodnie z nim:

Art. 19 1. Sejm przyjmuje ustawy oraz uchwały, w tym zatwierdza rozporządzenia przed ich wejściem w życie, uchyla rozporządzenie w sprawie ogłoszenia stanu wyjątkowego oraz wyraża zgodę na zawarcie i wypowiedzenie umowy międzynarodowej, zwykłą większością głosów przy udziale co najmniej połowy posłów, o ile Konstytucja nie przewiduje innej większości. 2. Ustawa może przewidywać, że rozporządzenie Księcia wydane na podstawie i w granicach zawartego w niej upoważnienia nie wymaga zatwierdzenia przez Sejm

Istotnym w kontekście tych rozważań jest fakt, iż obecnie treść art. 19 została wprawdzie znowelizowana – również w zakresie sformułowań dotyczących zatwierdzania rozporządzeń - jednak jedynym powodem zmiany treści w/w przepisu było umożliwienie wprowadzenia preferowanej przez ustawodawcę procedury wyboru asesorów przez Sejm kwalifikowaną większością głosów. Brak jest jednocześnie jakichkolwiek przesłanek pozwalających przyjąć, że – decydując się na przemodelowanie treści art. 19 w zakresie dotyczącym zatwierdzania rozporządzeń – ustawodawca kierował się jakimikolwiek powodami poza kwestiami natury estetycznej. W szczególności, nic nie wskazuje na to, iż celem ustawodawcy było wprowadzenie innego, odmiennego od obowiązującego przed 6 lipca 2016 r. mechanizmu zatwierdzania rozporządzeń.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał orzekł jak na wstępie.

/—/ Vanderlei Bouboulina-à-la-Triste

/—/ Markus Arped

/—/ Ignacy Urban de Ruth